Czym jest amlodypina?
Amlodypina jest lekiem dostępnym na receptę, antagonistą kanału wapniowego. Jest stosowana m.in. w leczeniu nadciśnienia tętniczego, stabilnej dławicy piersiowej, zarówno w monoterapia, jak i terapii skojarzonej m.in. z diuretykami, beta-adrenolitykami, inhibitorami konwertazy angiotensyny czy sartanami. Razem z azotanami lub beta-adrenolitykami może być stosowana w przypadku dławica Prinzmetala. Jako mono składnik można ją znaleźć w takich preparatach jak m.in. Amlozek, Amlopin, Norvasc, Vilpin, Amlodipine, Agen czy Aldan. Występuje również w połączeniu z innymi lekami [1].
Czym jest lerkanidypina?
Lerkanidypina jest lekiem dostępnym na receptę, jest związkiem chiralnym (leki są mieszaniną racemiczną obu enancjomerów), antagonistą kanału wapniowego. Znajduje zastosowanie głównie w leczeniu nadciśnienia tętniczego łagodnego lub umiarkowanego. Jest dostępna m.in. w preparatach Primacor, Lecalpin, Lercan, Karnidin, Lernidum. Występuje również w preparatach w połączenie z enalaprilem np. Co-Lecalpin czy Coripren [1].
Różnice pomiędzy lerkanidypiną a amlodypiną
Obydwa leki należą do antagonistów kanałów wapniowych, ale amlodypina należy do III generacji, a lerkanidypina do IV generacji. Do głównych różnic pomiędzy tymi dwoma lekami należy mniejsza ilość potencjalnych działań niepożądanych. Ogólna tolerancja lerkanidypiny jest bardzo dobra i w przeciwieństwie do starszego leku znacznie rzadziej występuje hipotonia ortostatyczna, obrzęk kostek, bóle głowy czy zaczerwienienie twarzy. Dawki lerkanidypiny zwykle wynoszą 10 mg 1 raz na dobę, ale w razie potrzeby, lekarz może zwiększyć dawkę do 20 mg na dobę. Z kolei amlodypina zwykle jest stosowana w ilości 5 mg 1 raz na dobę, ale w zależności od odpowiedzi na leczenie, lekarz może zwiększyć dawkę do dawki maksymalnej 10 mg dziennie [1].
Badania porównawcze
W badaniu przeprowadzonym przez Leonetti i wsp. (2002) pacjenci leczeni amlodypiną mieli wyższy odsetek obrzęków (19%) i wczesnego przerwania badania z powodu obrzęku (8,5%), w porównaniu z pacjentami leczonymi lerkanidypiną (odpowiednio 9% i 2,1%). Również objawy związane z obrzękiem i uczuciem ciężkości kończyn dolnych występowały częściej w przypadku amlodypiny (odpowiednio 50% i 45%), niż lerkanidypiny (35% i 33%). Większość obrzęków występowała w ciągu pierwszych 6 miesięcy. Inne działania niepożądane związane z tymi lekami były zbliżone. Co najważniejsze, ciśnienie krwi zostało skutecznie obniżone w obydwu grupach [2].
Również w badaniu Raparti i wsp. (2016) nie stwierdzono statystycznej różnicy pomiędzy skutecznością przeciwnadciśnieniową tych dwóch leków. Identycznie jak poprzednio, liczba pacjentów wykazujących działania niepożądane była znacznie mniejsza w grupie lerkanidypiny niż u pacjentów leczonych amlodypiną. Podobnie jak wyżej największą różnicę istotną różnicę zaobserwowano w występowaniu obrzęku podudzi [3].
Podsumowanie
Przy porównywalnej skuteczności przeciwnadciśnieniowej lerkanidypiny i amlodypiny, występują różnice w liczbie działań niepożądanych. Stosowanie lerkandypiny wiąże się z mniejszą częstością występowania działań niepożądanych związanych z rozszerzeniem naczyń niż amlodypina, w szczególności obrzęków podudzi. W przypadku, gdy pacjenci mają problemy z tego typu dolegliwościami, lekarz może rozważyć zastosowanie nowocześniejszeszego leku.
Bibliografia
<
Leonetti, Gastone, et al. “Tolerability of long-term treatment with lercanidipine versus amlodipine and lacidipine in elderly hypertensives.” American journal of hypertension 15.11 (2002): 932-940.
Raparti, Girish Tulshidas, et al. “A randomized comparison between lercanidipine and amlodipine for efficacy and tolerability in patients with essential hypertension.” International Journal of Basic & Clinical Pharmacology 5.4 (2016): 1181.
